Rozdział XVII

Przepraszam, że tak długo to zeszło, ale nie było mnie 2 dni w domu. :C

A teraz miłego czytania. C:

ROZDZIAŁ XVII

 Z zewnątrz dobiegały krzyki, warkoty samochodów, trzaskanie drzwi.. Aż mnie zaczęła od tego wszystkiego boleć głowa. Oparłam czoło o kolana i skuliłam się. Ciężko oddychałam, przeleciało trochę łez po policzku. Usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi, ale nie spojrzałam. Te osoby [ słychać było dużo tuptań. XD ] były co raz bliżej.. Bałam się, że to Ci murzyni, ale tym razem szczęście mnie nie opuściło. Podniosłam głowę i ujrzałam policjantów.
- Tutaj jest! - krzyknął jeden z nich w stronę drzwi.
 Rozległy się nagle huki na schodach i wołania typu ' Kurwa! Uważaj jak biegniesz, debilu! ' . Pewnie tym debilem był Axl.. Nie myliłam się. Słyszałam jak głośno oddychał i przełknął ślinę. Podszedł niepewnie do policjantów. Jak mnie zobaczył to prawie, że się popłakał. Klęknął i przytulił mnie najmocniej jak się dało. Również nie powstrzymałam łez. Oplotłam ręce wokół jego szyi i przyciągnęłam go bliżej siebie. Od razu zrobiło mi się cieplej..
- Ci kolesie mają przesrane za to, co Ci zrobili.. - wyszeptał.
- Nie zawracaj już im gitary.. Troskliwie się nimi zajmą..
- .. Nie wybaczę im.. - puścił mnie z objęć i objął moją twarz swoimi dłońmi. Zobaczyłam jego zapłakaną twarz. Starał się, żeby mu oczy się nie zamknęły - czyli był cały czas na nogach.. Poprawił mi włosy tak, żeby odsłoniły całą twarz w siniakach i ranach. Spojrzał na obrażenia z bólem i pogłaskał mnie delikatnie po policzku. - Dobrze, że siebie w tej chwili nie widzisz.. - w tym samym momencie zawiał chłodny wiatr. Zadrżałam i skuliłam się. - Chodź, idziemy do hotelu. - wziął mnie na ręce, a ja się wtuliłam w jego tors.
 Zaniósł mnie do radiowozu i będąc ciągle wtulona w niego i siedząc mu na kolanach pojechaliśmy pod hotel. Na miejscu Axl podziękował za wszystko i zaniósł moją osobę do pokoju i położył na łóżko. Wszystko mnie bolało, byłam wycieńczona, nawet nie mogłam wstać na nogi. Rudy pomógł mi ze zdjęciem butów, a on poszedł zamknąć drzwi. W tym samym momencie weszłam pod kołdrę, położyłam głowę na poduszce i zamknęłam oczy. Po chwili Rose klęczał przy mnie i głaskał po głowie.
- Śpij, kochanie.. Śpij, moja słodka dziecino.. - szeptał.
Powtarzał to chyba z 23 razy. Nagle ucichł i wstał.
- Axl.. - powiedziałam słabym głosem.
- Słucham Cię? - podszedł do mnie i kucnął. Ja go przytuliłam oplatając swoje ręce wokół jego szyi.
- Dziękuję.. za wszystko..
- Przecież wiesz, że nigdy bym Cię nie zostawił.. A teraz już śpij.. - musnął moje usta, wstał i poszedł do łazienki. Znowu się ułożyłam na łóżku i od razu zasnęłam.

***

 Lekarze szybko zajęli się Valerie. Nie trafiła na intensywną terapię, bo stwierdzili, że nie jest w strasznym stanie. Gówno stwierdzili, chyba nie widzieli jej przed komisariatem.. Siedziałem cały czas koło jej pokoju, aż do wyjścia pielęgniarki. W końcu wyszła i pozwoliła mi wejść do Valerie. Wyglądała już o wiele lepiej, ale była nadal słaba. Chyba spała, bo miała zamknięte oczy.. Wziąłem pobliskie krzesło, postawiłem je obok łóżka i usiadłem na nie patrząc na dziewczynę. Po chwili otworzyła oczy i lekko przechyliła głowę w moją stronę.
- Dziękuję, Slash..
- Nie ma sprawy. - uśmiechnąłem się.
 Kurde.. szkoda mi jest jej.. Rodzice w Australii, chłopak to skurwiel, a nawet nie wiem czy ma przyjaciół tutaj.. Zero wsparcia.. A ona go potrzebuje teraz. Wydaje się ona być w porządku, nawet jeśli ufa wszystkim ludziom. I tak jakoś się dziwnie czułem, jak na mnie patrzyła.. Aż sobie przypomniałem o moim kochanym Les Paulu, który sam stoi w kącie.. Tęsknię, kurwa, za nim.. Jeszcze jakiś tydzień i znowu sobie pogram.. O KURWA! TYLKO TYDZIEŃ ZOSTAŁ!? Jak ten czas szybko leci.. Ekhm.. Wracając do mojego zacnego monologu - znamy się z Valerie parę godzin, a mi się wydaje, że znamy się już kawał czasu. W pewnej chwili do sali wszedł lekarz i skierował się do dziewczyny.
- No to tak.. Złamanie ręki nie jest tak poważne, więc z tydzień się zrośnie i będzie mogła pani wyjść wtedy. - mówił. - A tak to na razie wszystko w porządku. Leż i odpoczywaj. - po tym wyszedł z pokoju.
 

 Dziwny gość.. Siedziałem tak z Valerie gadając do jakiejś 5 rano, a potem pojechałem do hotelu. Ciekawe, czy znaleźli Roxanne.. Pójdę do Axla. Otworzyłem drzwi i ku mojemu zdziwieniu jego tam nie było.. za to ktoś stał na balkonie.. Odetchnąłem z ulgą, gdy tym ktosiem okazała się Roxy. Stała wpatrzona we wschodzące słońce. Podszedłem trochę do niej.
- Cześć. - powiedziałem. Ta obróciła się dynamicznie w moją stronę z lekko wystraszoną miną, widząc mnie odetchnęła.
- O, cześć.. Już wróciłeś od swojej dziewczyny? - zapytała śmiejąc się. Dopiero zauważyłem na jej twarzy parę siniaków i ran.
- TO NIE JEST MOJA DZIEWCZYNA! - wytłumaczyłem mówiąc głośno wyrazami. - A Ty czemu nie w plastrach?
- Właśnie też nie wiem.. - wyciągnąłem z kieszeni parę plastrów ze szpitala. - Zarąbałeś plastry?! Jesteś niemożliwy..
- Zawsze mogą się przydać, nie? - przyklejałem jeden po drugim na jej twarz. - Dawno Cię znaleźli?
- Sama się zgłosiłam. - uśmiechnęła się. - A tak to jestem tutaj ponad dobrą godzinę.. Ej. - rzuciła. - A jak z tamtą?
- Że z Valerie? - kiwnęła głową. - W porównaniu do niej to jesteś okazem zdrowia.
- Aż tak źle?
- Złamana ręka, noga, kilka żeber, duże rany, od cholery siniaków.. Ale coś tam lekarz mówił, że ręka aż tak mocno nie złamana i góra tydzień i wyjdzie. Ale nadal jest dla mnie zagadką, jak ona biegła ze złamaną nogą przez 10 km?
- Może biega zawodowo i dlatego.. - złapałem się za podbródek.
- Możliwe.. Idę do niej dzisiaj. Może pójdziesz ze mną?
- Nie wiem czy wypada.. I czy w ogóle Rose mi pozwoli, bo teraz to..
- Oj tam, chodź..
- Slash.. - spojrzałem na nią z pytającą miną. - Ona Ci się podoba, nie? - nie wiedziałem, co odpowiedzieć.. Znam ją zaledwie parę godzin..
- Brzydka nie jest.. Ale jej za bardzo dobrze nie znam.. Ale..
- Podoba Ci się. Jakby tak nie było, to byś u niej tak długo nie siedział..
- Skąd wiesz, ile.. ? Nieważne.. Ona tu nie ma nikogo. Nie ma kogoś, kto by ją wsparł..
- Jej rodzice umarli?
- Niee.. Ona się z Australii przeprowadziła.. I ona wygląda strasznie młodo.. Mniej więcej w Twoim wieku.. A tak to chyba jest w porządku.. Później się okaże.
- Ja z nią pogadam. - położyła mi rękę na ramieniu. - Co jak co, ale po jednej rozmowie mogę określić człowieka.
- Dzięki..
 Skierowałem się do drzwi i wyszedłem w kierunku swojego pokoju. Na korytarzu spotkałem rudego, chyba widział jak od niego wychodzę, ale nic nie gadał.. Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem.

***

 O, kudłacz wrócił. Już nie chciałem go zagadywać, bo by się wkurwił, a zresztą oczy mu się kleiły.. I widziałem Izzy'ego z jakąś laską.. Pewnie jednodniowa. Nie wnikam. Wszedłem do pokoju, zastałem Roxanne stojącą na balkonie wpatrującą się w słońce na kolorowym niebie. Mógłbym się tak w ten obraz wpatrywać całymi dniami.. Podszedłem do niej po cichu, objąłem ją w pasie i pocałowałem w szyję. Usłyszałem, jak przyśpiesza jej serce - zaśmiałem się cicho, wtuliłem się w jej plecy i zamknąłem oczy.
- Czuję się trochę jak w Titanicu.. - oznajmiła.
- Chcesz zrobić tak jak tam? - podniosłem głowę i się zaśmiałem.
- Niee! - odpowiedziała, a ja automatycznie trochę oddaliłem głowę. - Nie, że nie chcę.. tylko.. - odwróciła się przodem i lekko się speszyła. - ..cholernie mi zimno.. - znowu się zaśmiałem.
- Trzeba było od razu mówić, a nie..
 Ściągnąłem z siebie ramoneskę i założyłem ją na Roxy, a następnie ją przytuliłem. Zamruczała, a ja się szeroko uśmiechnąłem i pocałowałem we włosy. Nigdy się tak często nie śmiałem czy uśmiechałem jak przy Roxanne. Cholernie się cieszę co dzień, że ją wtedy zauważyłem, że podeszłem i zagadałem i jej pomogłem później.. Jednak Bóg mnie kocha.. Ale nie bardziej niż moja czarnowłosa piękność. Staliśmy bokiem do balkonu, Roxanne się wtuliła we mnie i patrzyła ciągle na wschodzące słońce. Po chwili do niej dołączyłem.

- Słońce o tej porze jest piękne.. - powiedziała.

- Ta.. O zachodzie też.

- Obejrzymy? - zapytała podnosząc twarz przodem do mnie. - Nawet znam idealne miejsce.

- Pewnie. - uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w czoło, staliśmy tak, dopóki słońce nie "wynurzyło się" zza horyzontu.